روز اخر و بغض بچه ها

یه روز مونده بود به پایان دوره اموزشی چقدر خوشحال بودیم انگار انرژی بچه ها مضاعف شده بود .میزدیم و میرقصیدیم و خوش تر از همیشه بودیم . 

بازار دفتر های خاطرات داغ شده بود .این جمله ها از همه بچه ها شنیده میشد : داداش بعد از اموزشی ما رو فراموش نکن - داداش حتما بیا به شهر ما - دلم برات تنگ میشه و ...

اما کم کم داشتیم به ساعت خاموشی برای خوابیدن نزدیک میشدیم دیگه یه دلهره خاصی افتاده بود تو دل بچه ها .حس و حال عجیبی بود .نمیدونیم چرا اینجوری شده بود انگاری دلتنگی خوانواده هامون فراموش شده بود .

خلاصه شب اخر باز هم مثل سابق جواد پسیندیده و دیگر بچه ها شروع به خوندن و پای کوبی کردند حتی اون شب اخر از کسانی که انتظار نداشتیم مثل علی اثباتی که ملقب به پیر پادگان بود و همینطور شیر علی که فردی ساکت بود هم میرقصیدند.

خلاصه این رقصیدن ها تا ساعت دو ادامه داشت .

بعد از یه خواب همراه با دلهره ساعت 7 بلند شدیم که بر خلاف روز های قبل کسی با کارمون کاری نداشت و ازادی ما به مراتب بیشتر بود .

بچه های امریه دار منتظر برگه های امریشون بودن و بچه های عادی هم منتظر برگه های ترخیص .

بدون شک و به جرات میگم همه یه بغضی تو گلوشون گیر کرده بود اما این غرور نمیزاشت که این بغض رو بروز بدن .انگاری تمام سختی های پادگان رو فراموش کردند . بچه ها خیلی به هم وابسته شده بودند .. خوب حق هم داشتن قریب به 60 روز رو  با هم بودن ..

خبر رسید که برگه های امریه اماده شده که این لحظه بدترین لحظه بود بغض بچه ها به نهایت رسیده بود. همه میخواستیم موقع خداحافظی گریه کنیم اما غرورمون نمیزاشت.

حتی یکی از بچه ها موقع خداحافظی با من نتونست خودشو کنترل کنه و همین که موقع سرازیر شدن اشک هاش بود خداحافظی رو کوتاه کرد که من اشک هاشو مشاهده نکنم.

از چهره سرکار سوری کاملا مشخص بود که چقدر ناراحته .. لحظه ی عجیبی بود .. چقدر سخت شده بود . دیگه قرار بود از  دوستامون ، دوستهای صمیمون ، دوستهایی که شب های اردوگاه با هم بودیم ، دوستهایی که سالن و خوابگاه رو با هم تمیز میکردیم ، دوستهایی که با هم جیم میزدیم ، جدا بشیم.

(همین الان هم که اینا رو مینویسم بغض تو گلومو گرفته )

خداییش وقتی میخواستم از سرکار سوری خداحافظی کنم دیگه کم مونده بود جلوش زار زار گریه کنم.

یه حسی میگفت کاش میتونستیم چند روز دیگه با هم باشیم اما چه فایده که دیگه باید میرفتیم..

خلاصه خداحافظی ها به پایان رسید و رفتنی شدیم . با تمام ناراحتی رفتیم ترمینال و ماشین گرفتیم و به سمت شهرمون حرکت کردیم ..

چند روز بعد از ترخیصمون  در اینترنت و فیس .. و تلفن و .. خبر همدیگه رو داشتیم اما با گذشت زمان کم کم این خبرگیری ها به کمترین حد خودش رسید به طوری که الان با گذشت یک سال و اندی فقط از سه نفر خبر دارم..

در پایان باید به خدمت  حامد عبدالعلی پور و پویا سلطانی و کوروش دازی و کیانوش صدیق نواز  عرض کنم که تا عمر دارم خاطات خوبی که باهاتون داشتم رو فراموش نمیکنم و همیشه دوستتون دارم ..ایشالا فرصتی بشه هممون دور هم جمع بشیم

موفق و موید باشید